فراموشي را معنا کردي ...

سکوت شب و مثنوی باران ..و ستاره های خاموشی که ظلمت شب را مخمل پریشانی ها سروده اند !

گذر نبود در کهکشان های دور ؟! که زمین مسافران رهگذر را در دریچه های تهی، کف خیابان

های مملو از هیچ، به صندوقچه های پوچ سپرده است !

 در هزاره ی واژه ها ، فراموشی را خوب معنا کردی ! و شاید هم باوری بر خطوط باورمان  نبود

تا فراموشش کنیم!

دیوان دهر را گشوده ، تک بیتی هایش را ندیده ، سروده های کودک دشت صحرایش را خط خطی

های سرابی پنداشته، مُهر حیرانی بر افکار جستجوگرش زده، پرده ی انزوا کشیده ،غزل های نگاه

باران را در کویر سوخته ی خیال دفن کرده و فال حافظ را جوینده ایم!

در کلاس فراموشی روزگار، زانوی آموختن بر اندیشه ی خود زده !گوی سبقت از شوق آموختن

ربوده ، سرمشق های غرور را در سکوت فراگیر پنجره های بسته، به زخم زمان ،در خطوط خود

خواهی ها نوشته و ورق ورق دلتنگی را هدیه می دهیم!